O autoprezentacji, która zaczyna się w głowie

Udostępnij

Dzwoni telefon. Zaproszenie na rozmowę. Serce podskakuje, uśmiech sam wchodzi na twarz… a chwilę później – trach. Umysł wciąga Cię w ciemny korytarz myśli: „A jeśli się nie nadam? Co mam powiedzieć? Jak wyglądam?”
Ekscytację zastępuje napięcie. Mózg uruchamia tryb autoprezentacji. Choć jeszcze nikt Cię o nic nie zapytał, Ty już siedzisz przed wyimaginowaną komisją, a Twoje wewnętrzne dziecko trzyma się za głowę.

Autoprezentacja to nie tylko „jak się sprzedać”. To proces. Napięcie między tym, kim jesteśmy, a kim chcielibyśmy się wydać – choćby na 15 minut. To zarządzanie wizerunkiem. Gra z samym sobą o pierwsze wrażenie. A pierwsze wrażenie? To instynktowna reakcja – błysk, który pojawia się szybciej niż myśl. I często zostaje z nami na długo, zanim jeszcze padnie pierwsze zdanie.


Co naprawdę mówimy, kiedy mówimy?

Złudzeniem jest myślenie, że komunikacja to tylko słowa. Słowa to 7% całego obrazu. Reszta to ton, tempo, spojrzenie, dłonie, postawa. Brzmi jak choreografia? Bo nią jest – tylko bez lustra i próby generalnej.

Nie musisz mieć głosu lektora z audiobooka. Ale dobrze, jeśli Twoje słowa płyną, zamiast się potykać. Jeśli ton nie zdradza paniki, a usta potrafią zaakcentować to, co najważniejsze. Jeśli Twoje „dzień dobry” nie brzmi jak „ratujcie mnie stąd”.

Ważne też, co mówisz. Własne historie, lekki żart, kawałek siebie – to zawsze działa lepiej niż wyuczona formułka. Ludzie wyczuwają prawdę. I fałsz też.


Mowa, która nie potrzebuje głosu

55% Twojej obecności to język ciała. I nie chodzi tylko o ręce. To oczy, które potrafią patrzeć i nie uciekają w podłogę. To uśmiech – nie ten wymuszony, ale ten, który zdradza ciekawość drugiego człowieka. To wyprostowana sylwetka, która nie musi krzyczeć: „Jestem pewny siebie” – wystarczy, że nie wygląda jak pytajnik.

Wchodząc do pomieszczenia, masz tylko kilka sekund, by kogoś do siebie przekonać. Nie wystarczy się nie garbić – trzeba być obecnym. A obecność to rzadki towar w czasach, gdy większość patrzy w ekran lub myśli o tym, co będzie potem.

Rzeczy, które mówią za Ciebie

Rekwizyty. Ubranie. Zapach. Sposób, w jaki podajesz dłoń. Każdy z tych elementów jest komunikatem. Czy spójnym – to już inna sprawa.

Czasem wystarczy detal – bransoletka z podróży, stonowana koszula, notes z odręcznymi notatkami. Ale też: brudne buty, zbyt intensywne perfumy, rozpięta koszula w złym momencie – to wszystko buduje Twój obraz. Lub go podkopuje.

Autoprezentacja nie kończy się na ubraniu. Ale jeśli chcesz mówić o odpowiedzialności i przychodzisz w piżamie z kaczuszkami, nie dziw się, że nikt Ci nie uwierzy.

Wyjdź z komfortu. Wejdź w prawdę

Zdolność przedstawienia siebie to nie trik. To mięsień, który można wytrenować. A im częściej go ćwiczysz – nawet w myślach – tym mniej Cię zjada stres.

Zacznij od poznania siebie.
Co potrafisz? Jakie masz talenty? Co o Tobie mówią inni – i czy chcesz, by tak właśnie Cię widziano? Czy umiesz opowiadać o sobie bez przesady, ale też bez umniejszania?

Bo to, jak mówisz o sobie – cicho czy pewnie, z uśmiechem czy z rezygnacją – rezonuje. I zostaje w ludziach. A Ty masz wpływ na to, co zostanie.

Na koniec: kilka pytań, które niech zostaną z Tobą na dłużej

  • Co zyskasz, jeśli nauczysz się mówić o sobie bez wstydu?

  • Co ludzie mogliby od Ciebie usłyszeć, gdybyś przestał się bać?

  • Jakim jesteś ekspertem – choćby tylko we własnym życiu?

  • Kim jesteś, gdy nikt Cię nie ocenia?

Nie musisz odpowiadać od razu. Ale warto szukać odpowiedzi.