Czy naprawdę dajesz z miłości? Granica między językiem serca a przymusem „bycia potrzebnym”

Dawanie – gest tak oczywisty i przyjazny, że nikt nie pyta o jego cenę. Dajemy, bo tak trzeba. Bo tak wypada. Bo przecież to piękne – być dla kogoś, pomóc, pamiętać. Tyle tylko, że piękno nie zawsze równa się zdrowiu, a dawanie – wbrew pozorom – może być pułapką. I to taką, z której najtrudniej się wyplątać, bo... wygląda jak cnota.

Ale czy rzeczywiście za każdym razem, kiedy się poświęcasz, chodzi o miłość? Czy może o coś zupełnie innego?

Dawanie jako język miłości – kiedy gesty mówią więcej niż słowa

Gary Chapman, autor koncepcji „5 języków miłości”, wskazuje, że ludzie różnie wyrażają swoje uczucia – poprzez słowa, dotyk, wspólny czas, pomoc i… prezenty.

Dla tych, których dominującym językiem miłości jest dawanie, obdarowywanie to nie tylko materialna wymiana. To rytuał emocjonalny, znak: „Jesteś ważny/a. Pamiętam. Zależy mi.”

To mogą być:

• drobne upominki bez okazji,
• własnoręcznie wykonane pamiątki,
• symboliczne gesty – ulubiona herbata, zapisany cytat, zdjęcie z dzieciństwa.

W tym języku nie chodzi o wartość rzeczy. Chodzi o intencję, pamięć i troskę.

Jeśli jesteś taką osobą – dajesz, bo to Cię cieszy. Bo to Cię wyraża. Bo to Ty – hojny/a, obecny/a, uważny/a.

Ale…

Co, jeśli za Twoim dawaniem stoi lęk, a nie miłość?

W psychologii istnieje nieformalnie opisywane zjawisko zwane syndromem dawcy (compulsive giver). To już nie język miłości. To strategia przetrwania. Schemat, który powtarzasz, żeby czuć się ważnym, potrzebnym, kochanym.

Dajesz nie dlatego, że chcesz – ale dlatego, że nie potrafisz inaczej.

Bo:

• boisz się, że przestaniesz być potrzebny/a,
• chcesz „zasłużyć” na czyjąś uwagę,
• czujesz winę, gdy stawiasz siebie na pierwszym miejscu,
• czujesz się zobowiązany/a do pomagania – nawet kosztem siebie.

I wiesz co? To nie jest rzadkie. To bardzo, bardzo powszechne. I bardzo wyniszczające.

Skąd to się bierze?

Z dzieciństwa. Z relacji. Z kultury. Z kobiet „matkujących” całemu światu i mężczyzn „ratowników”.

Z domów, w których słyszałaś/słyszałeś:

• „Nie bądź egoistą.”
• „Grzeczne dzieci pomagają.”
• „Jak dasz coś innym, to ci oddadzą.”
• „Poświęcenie to miłość.”

Z dziecięcego lęku, że jeśli nie spełnisz oczekiwań, nie dostaniesz ciepła.

Z przekonania, że miłość to coś, na co trzeba zapracować.

I nagle – jako dorosły – jesteś w relacji, w której dajesz, dajesz, dajesz… a potem nie możesz już oddychać.